Als beginnend auteur is het hard aan de weg timmeren waar het de promotie van je boek betreft. Hoe leuk is het dan om te merken dat er steeds meer initiatieven komen die auteurs in staat stellen hun werk breder onder de aandacht te brengen. Zo schreef ik laatst als over Puntkomma, de eerste selfpub boekwinkel, gerund door Mandy Woltjer. Een ander leuk initiatief is de Facebookpagina Boeken toer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers. Het enige dat je moet doen is een exemplaar van je eigen boek aanschaffen, dit presenteren in de groep en vervolgens kunnen mensen ‘intekenen’ op je boek om het te gaan lezen. Een lijst met namen krijg je van de beheerder van de groep, zodat je telkens kunt zien waar het boek rond toert. In ruil daarvoor schrijft men een recensie, en die kun je natuurlijk weer de wereld insturen. Dus binnenkort gaat Veranderend Beeld op reis! Wij zijn benieuwd! Veranderend Beeld is bij diverse boekhandels online te bestellen, o.a. Bruna, ReadShop, Boekenwereld.
0 Opmerkingen
Afgelopen donderdag kwam Veranderend Beeld uit. Dit keer heb ik de opmaak alsook het boekomslag zelf ter hand genomen. Reuze trots op het eindresultaat! Het boek staat te koop in de online bookstore van Mijnbestseller, is in te kijken en aan te schaffen bij Boekenwereld, komt binnenkort ook bij Bol.com te staan en de Zoomerij (bibliotheek Oosterbeek) neemt hem op in hun collectie, zoals zij ook gedaan hebben met Treinen in de Nacht en De Getijden van Basiliani. Ik wens jullie veel leesplezier toe! Supertrots op het boekomslag van Veranderend Beeld ben ik! Ik heb het zelf ontworpen -wat erg leuk was om te doen- en ik wil hierbij ook van harte Edward Lich bedanken voor de prachtige foto die ik rechtenvrij (via Pixabay) mag gebruiken. Waarom deze foto? Omdat voor mijn gevoel alles wat in het verhaal gebeurt en waar het zich afspeelt in deze éne afbeelding samenkomt. Met veel genoegen heb ik eveneens gewerkt aan een fantastische boekentrailer voor Veranderend Beeld mét playlist die je hier kunt bekijken en beluisteren. Veel van de nummers die in de lijst staan, spelen een belangrijke rol in het boek.
De juisteEen uitgever zoeken met een fonds dat geschikt is om jouw boek onder te brengen is bijna als daten. De eerste indruk bepaalt toch echt of je weg klikt of nog even blijft. Heeft de kandidaat in kwestie een helder verhaal en uitstraling?
Is voor de kandidaat relevante info snel te vinden, scrolt het lekker weg, is de vormgeving top en hebben we dezelfde normen en waarden? (Fonds) Eenmaal aan die voorwaarden voldaan, ga je het eerste contact aan. Je let op je woordkeus, je zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes is verzorgd, je geeft iets prijs, maar nog niet té veel. Je wilt de ander niet meteen afschrikken of overvoeren, dus je vertelt een deel ‘van het verhaal.’ Uiteraard leg je de nadruk op je sterke punten! Natuurlijk vind jij dat je heel veel zinnigs te vertellen hebt, anders was je niet op zoek gegaan naar een commitment. Die ander moet gewoon weten dat jij de beste, de leukst en de interessantste bent. Maar…. er is veel concurrentie. Voor het vinden van ‘de Ware’ heb je een lange adem nodig. Veel optimisme, een gezonde dosis zelfvertrouwen en openstaan voor feedback. Hopelijk wordt ik niet met één pennenstreek weggeswiped 😊 Wanneer beeldend kunstenaar Gideon Landman wordt gediagnosticeerd met alzheimer staat zijn besluit vast: met zijn van oorsprong Italiaanse echtgenote en muze Nina de reis van zijn leven maken. Genieten, zolang het nog kan. Nina en Gideon reizen af naar Ierland en Italië, landen die voor allebei emotionele waarde hebben. Maar een familiegeheim uit het verleden haalt hen in en zet alles in hun leven en dat van oudste dochter Floor op zijn kop. Hoe ver moet je reizen om het onheil voor te blijven? Het is even geleden dat ik door middel van een blog van me heb laten horen. Volgens mij lijken auteurs best veel op katten: die gedijen ook het beste bij weinig prikkels vanuit hun eigen omgeving. Tsja, als je dan een renovatie op je dak krijgt, dan is dat wel even een ding. Althans, voor mij wel. Gelukkig kon ik twee weken elders verblijven, maar voor mijn creativiteit deed het niet veel. Inmiddels is alles weer aan kant en ben ik volop bezig met ‘t verder schrijven aan mijn derde roman Veranderend Beeld én de PR voor Tuin de Lage Oorsprong in Oosterbeek. Enorm leuk werk om mee bezig te zijn! Naast creatief zijn met taal, houd ik ook enorm van kunst en cultuur en natuurfotografie. Dus ik ben daar helemaal op mijn plek. En aangezien het weer -helaas- nog steeds niet echt uitnodigt voor allerlei buitenactiviteiten, zijn de laptop en ik deze weken weer ‘dikke maatjes.’ Na een poosje het schrijversprogramma Scrivener uitgeprobeerd te hebben (ik moest het werken ermee me écht eigen maken) ben ik overstag gegaan en is mijn relatie met Scrivener een langdurig commitment geworden. Met andere woorden: ik heb het aangeschaft. Tot nu toe geen spijt van! Een tijdje terug las ik ergens een stukje van een auteur die de hoofdpersonen in zijn boek (mozaïekroman > vanuit meerdere personen geschreven) tot leven laat komen door foto’s van mensen op Internet erbij te zoeken die qua uiterlijk voldoen aan de persoonskenmerken die hij ze gegeven heeft. Aanvankelijk zag ik daar niet de meerwaarde van in. Ik bedoel, ze zitten toch wel in mijn hoofd: Gideon, de beeldhouwer, Nina Landman-Mancini, van oorsprong Italiaans en getrouwd met Gideon, Floor, de oudste dochter, Kiki de jongste en hond Bodhi (New Foundlander). Dat is trouwens ook zo leuk aan schrijven: je kunt een complete wereld in je hoofd vormgeven die in de dagdagelijkse realiteit soms moeilijk is uit te voeren: ik zie mezelf bijvoorbeeld niet met een New Foundlander op een appartement van 55 vierkante meter zitten. Zo’n ‘beer’ heeft zijn ruimte nodig en hij vreet de oren van je hoofd, en zo rijk ben ik nog niet geworden van mijn boeken. Hahaha! En ja, die leuke Noord-Hollandse stolpboerderij waarin Gideon en Nina in Schoorl wonen, is ook zo’n dingetje… Maar…. Als je schrijft kan het wel. En ineens vroeg ik me af of ik net als die auteur waarover ik las, foto’s zou gaan zoeken van mensen die op mijn personages lijken. En dat heb ik dus gedaan. En ik vind het een partij leuk! Voor mij begint het verhaal nu nog veel meer te leven! En, wat mij enorm inspireert, is dat je in Scrivener de mogelijkheid hebt om door middel van sheets een soort van moodboard te ontwerpen rond je verhaal. Dus plaatjes van die leuke stolpboerderij, van een New Foundlander, van de locaties waar het verhaal zich afspeelt…. Ik realiseer me dat het niet voor iedere auteur zó zal werken, maar Scrivener en ik gaan écht niet meer uit elkaar! No way. Vanaf vandaag is mijn tweede boek Treinen in de Nacht bij de webshop van uitgeverij Boekscout te bestellen. Treinen in de Nacht is een psychologische triller die zich afspeelt tegen de bosrijke achtergrond van de Veluwezoom. Binnenkort zal het boek eveneens te koop zijn bij Bol.com Wil je eerst 'voorproeven?' Dat kan! Een deel van het eerste hoofdstuk kun je hier openen en lezen. Het nummer Waiting for a train van Flash and the Pan past voor mijn gevoel helemaal bij dit boek. Veel plezier! Karin
Vandaag is het wereld toilet dag én de internationale dag van de man. Tsja, als vrouw zijnde heb ik daarover wel een aantal gedachten die ik graag zou willen delen. Ik bedoel, alleen al de combinatie.... Er zou misschien wel een heel ander verhaal uit mijn pen zijn komen rollen als het wereld toilet dag en de internationale dag van de vrouw zou zijn geweest. Dan had ik misschien de plaatselijke en landelijke politiek kunnen bedanken voor het plaatsen van openbare toiletten voor vrouwen én mannen in 's lands grote steden en ver daarbuiten: geen gedonder meer met een plastuit in een stadsplantsoen of op de Veluwe, om maar es twee uitersten te noemen. Volgens het Parool in een artikel van twee jaar geleden zijn er in onze hoofdstad nog steeds te weinig openbare toiletten. En zelfs al zouden er voldoende openbare toiletten in Amsterdam zijn, in de rest van het landen leven ook mensen met een blaas. Heus waar. Misschien zijn ze er ook wel in andere grote steden, hoor, die openbare toiletten. Maar, zoals het artikel in het Parool stelt, het zijn er: a) qua aantal te weinig, met name voor vrouwen; b) ze zijn moeilijk vindbaar omdat de bewegwijzering te wensen overlaat; c) je moet vaak meer dan 500 meter lopen met je volle blaas. Als je 25 bent en je hebt een bekkenbodem als van een godin, dan is dat nog te overzien. Maar heb je een zekere leeftijdsgrens overschreden en je voert al jaren een gevecht met de zwaartekracht, dan wordt het een kwestie van met je gezicht tot een grimas vertrokken en bij elkaar gedrukte benen door de Leidsestraat strompelen. Totdat je op klappen staat en ten einde raad de Hema in spurt voor een kop thee of koffie. Niet omdat je vergaat van de dorst, maar omdat je zo nodig moet. Om na een uurtje of zo weer te voelen dat de nood wederom hoog is, want ja, die kop thee... Je zou er pissig van worden. Ofschoon wildplassen beboet wordt, zie ik met de nodige regelmaat mannen een klaterende ontmoeting met een boom hebben, maar o wee als een vrouw zich aan wildplassen waagt. Zoals in 2017 Geerte Piening die het na een avondje stappen niet meer droog hield en in een steeg die uitkwam op het Leidseplein haar broek op haar knieën liet zakken. En bepaald niet voor haar lol. Ze werd betrapt door drie agenten die ook nog es de hoogst intelligente vraag stelden “wat ze daar deed.” Een rechtszaak volgde. De rechter stelde haar in het ongelijk en legde haar een boete op van €140, waarbij hij tevens ook nog eens van mening was “dat vrouwen met hoge nood best in een urinoir terecht kunnen.” In steden als Gent en Kiev schijn je overal goed terecht te kunnen. Hoewel ik dat voor wat betreft die laatste stad nu waag te betwijfelen, maar goed, dat is weer een heel ander verhaal... In ieder geval valt er anno 2022 nog heel wat te winnen waar het 't openbare (vrouwen) toilet betreft. Een boek, dat voelt gewoon als je kindje! Ik denk dat iedere auteur dit kan beamen. De 'conceptie' begint uiteindelijk ergens in je hoofd. Er komt op magische wijze, bijna als een onbevlekte ontvangenis, een creatief zaadje in je brains tot leven en als het heel erg goed voelt, dan kan dat gevoel doorstromen naar de rest van je lijf, waardoor je vreselijk veel zin krijgt om aan de slag te gaan. Misschien nog niet direct met schrijven, maar door bijvoorbeeld al na te gaan denken over je personages, het plot. Of door allereerst je achterflap tekst op papier te gaan zetten, waardoor je meer helder krijgt wat je doelgroep is, wat je wil vertellen en wat joúw boek onderscheidt van de rest. Sinds maandag ben ik bezig met de lanceerjeboekchallenge die wordt georganiseerd door VIDM (VakerInDeMedia) en waarin vaak wordt benadrukt hoe belangrijk het is dat je eerst nadenkt over je achterflap tekst, láng voor je je boek daadwerkelijk gaat schrijven! In mijn geval is het in omgekeerde volgorde gegaan, maar bij een derde boek, dat er zeker gaat komen, ga ik deze tip zeker toepassen. Maar goed, eindelijk is het dan zo ver. Je gaat schrijven, je karakters krijgen vorm, de verhaallijn, de 'zwangerschap' vordert. De laatste drie maanden zijn het zwaarst, 'hoogzwanger' en puffend ploeg je door je hoofdtukken. Nalezen, veranderingen aanbrengen, redigeren... En dán, ineens, is het moment daar. Je voelt het ook; je wil dat 'jouw kindje' het levenslicht gaat zien. Het wordt tijd. Als het om een menselijke zwangerschap gaat, bepaalt de natuur de geboortedatum. Wanneer het om een boek gaat, is het de productieafdeling van de uitgeverij. En in mijn geval ben ik op 2 december 2022 'uitgerekend.' Ik vind het een mooie datum. Het staat ook best wel lekker: 02-12-22. Houd de promomail in de gaten! Treinen in de Nacht arriveert op 2 december a.s. Hoe je kunt ‘struikelen’ over een 15-jarige… (over het uitschrijven van getallen en andere regels)2/11/2022
Het uitschrijven van getallen in een tekst; er zijn regels voor, maar soms is het beter om een aantal van die regels aan je laars te lappen volgens een artikel van een tekstschrijfster dat ik van de week las. Nu ‘de geboorte’ van mijn tweede boek (of maak ik er 2e van?) Treinen in de Nacht bijna daar is, kwam ik even in discussie met mijn uitgever. In principe schrijf je leeftijden in cijfers. In veel nieuwsartikelen zie je dit terugkomen. Dus, niet vijftienjarige, maar 15-jarige. Of ‘een jongen van 17’ inplaats van een ‘jongen van zeventien.’ Maar…. een roman is geen nieuwsartikel. Persoonlijk vind ik het dus enorm storend als er in een láp tekst ineens cijfers oppoppen: alsof er een papaver opduikt in een koolzaadveld. Zoiets. En wat mij betreft had ook die enkele zin in het boek waarin ik een procent percentage noem, van mij in letters mogen worden uitgeschreven. Zoals de regel is. Maar vooruit, ik ben de beroerdste niet. Uiteindelijk hebben we een modus gevonden, waarbij dat éne procent en wat data die in het boek worden genoemd, in cijfers worden uitgeschreven. Wat dus de regel is. Maar ik wil niet dat mijn lieve lezers gaan ‘struikelen’ over een 15-jarige. Dus leeftijden, maar ook geldbedragen worden volledig uitgeschreven. Nét als in de jaren tachtig. Of waren het nou de jaren 90? Wat een gegoochel! :) |
Archives
March 2024
Categories |